رازوار با خود درخاك نهفته اند!...

    اشكور از سابقه تاريخي درخشان برخوردار است و بخشی از

 تاريخ كهن گيلان را به خود اختصاص داده و در روزگاران كهن

غالباً با ديلم دارای حكمرانی واحد بوده و يا دست كم يك

واحد سياسی شمرده می شده است و اين وضع تا دوران

 صفويه ادامه داشته و بدين سبب در منابع تاريخی پيشين

 اشكور و ديلم به صورت مترادف هم به كار می رفته است.

 از اوضاع سياسی و اجتماعی اشكور در پيش از اسلام هيچ

 گونه اطلاع، اسناد و مدارك معتبری در دست نيست فقط به

لحاظ دينی ، ظاهراً مردم اين سامان همچون ديلميان

«زرتشتی» بوده اند.

    اشكور تماماً درناحيه تاريخی ديلم قرار دارد و احتمالاً

ازهنگام قيام يحيی بن عبدالله علوی در سال ۱۷۶ هـ.ق رفته

 رفته از آئين زردشت دست كشيده به دين اسلام درآمدند و

 چون شيعيان زيدی را در مخالفت با دستگاه خلافت با خود هم

 آواز يافتند به تشيع زيدی گراييدند. ناحيه اشكور در ايام

 فرمانروايی علويان در طبرستان از پايگاه های مهم سادات

 علوی بود اما از سده چهارم با فعاليت مبلغان اسماعيلی در

 ديلم گروهی از مردم اين ناحيه به كيش اسماعيلی درآمدند

 و درسال ۴۸۳ ق، حسن صباح را درگرفتن دژ الموت ياری دادند

 اما پس از تسخير اشكور به وسيله علويان كيايی گيلان در

 سده ۸ ق، مذهب زيدی در آنجا رواج بيشتری يافت و پيروی از

مذهب اسماعيليه كاستي پذيرفت. گفتنی است از زمان

صفويه كه اسلام در گيلان به رسميت شناخته شد، مردمان

اشكور يكپارچه به اسلام شيعی دوازده امامی روی آوردند و

اعتقاد راسخی به دين مبين اسلام دارند و اكنون نيز به همين

 مذهب پای بند هستند.

 البته آب و هوای اشكور در فصل پاييز مرطوب و زمستان

سرد و در بهار و تابستان خنك است. آخرين نقطه اشكور تا

 قزوين ۸۰ كيلومتر است و عمده محصولات اشكور عبارت